We krijgen meteen een staaltje van het handelsmerk van Jacques Vermeire. Wanneer de fotograaf de komiek vraagt om enkele gekke bekken te trekken, antwoordt die: “Geen probleem, houd je fototoestel maar klaar. Wanneer je ‘start’ zegt, zal je eens wat meemaken.” Waarna zich even later een smoelenspektakel zonder weerga voltrekt. Pas wanneer we recht gekrabbeld zijn uit de deuk waarin we lagen, kan het interview starten.
Veel verhalen over haar zijn een eigen leven gaan leiden. Tot ze het tijd vond om zélf haar eigen leven te leiden, als zelfstandige mediavrouw en happy mama. ‘Je geluk hangt niet af van je job, maar van de mensen rondom je.’
Artiesten worden wel vaker ‘veelzijdig’ genoemd. In het geval van Urbanus is dat een understatement. De kleine Urbain Servranckx groeide uit tot Urbanus, met een trackrecord en een carrière om u tegen te zeggen. Strips, theatervoorstellingen, films, tv-programma’s, cd’s: veelzijdigheid troef bij de komiek uit Tollembeek. En het heilige vuur brandt nog steeds. “Ze zeggen altijd dat, als je ouder wordt, je als humorist milder wordt. Ik zeg dan altijd, al lachend: diegene die mij dat zegt, krijgt een trap in zijn milt.”
De diamantairzoon wilde voetballer worden, maar miste talent. Als veertienjarige snaak reisde Erik Van Looy met zijn grootouders naar Hollywood. Sindsdien wou hij Amerikaanse films maken. Op zijn tweeënvijftigste vervulde ‘The Loft’ zijn droom. Als introverte Antwerpenaar charmeert zijn verlegen rustigheid Amerikaanse steracteurs. Ietwat contrasterend presenteert hij plezierig ‘De Slimste Mens ter Wereld’.
Vlaanderen kent hem als de sympathieke ambtenaar Jean De Pesser en brullende brocanteur Fernand Costermans. Jaak Van Assche heeft er vrede mee. Hij acteert graag en goed voor een publiek “dat volkse humor weet te waarderen, liever dan voor de baronnen van het theater”. Volks is hij, en volks was hij. Als kind, toen hij door zijn vader werd aangespoord om het gemeenschapsleven te ontdekken. Als jonge twintiger, toen hij als amateur de neerbuigende blikken van professionele acteurs uit het theater haast kon voelen. En in Bonheiden als politicus voor N-VA – eerst als schepen, daarna als fractieleider –, die nog steeds graag cafés afschuimt en er de stamgasten bij voornaam kent.
“In de klas luisterde iedereen naar wat de lesgevers zegden, en ik dacht er vaak het mijne over.” De student werd professor, de professor werd rector – en tussendoor ook even politicus. Maar als er één constante karaktertrek terugkomt in het leven van kerkjurist Rik Torfs, dan ongetwijfeld deze: “Ik ben een opposant, ik wantrouw de mainstream.”