Gemiddelde leestijd: 15 min 

“Eén keer ben ik echt zenuwachtig geweest, op een talentenwedstrijd op school. Als 17-jarige optreden voor 3.000 leerlingen… ik liep naar toilet van de zenuwen.” Drie jaar later stond Tom Dice op het podium van Eurosongfestival en keken honderden miljoenen mensen naar hem. Omdat hij astma had, vond zijn moeder trompet spelen geen goed idee. Het werd zang en gitaar. “Dat zijn gebeurtenissen die je leven uitstippelen, hè. Ik zeg wel graag dat ik controle over alles wil. Maar de dingen die je niet in de hand hebt, zijn minstens even belangrijk.” Een volwassen jongen over zijn overleden broer, zijn zwaarlijvigheid en optreden op Werchter of Pukkelpop voor een half miljoen euro.

Op 25 november wordt Tom Dice 23 jaar. Op diezelfde datum, dag op dag drie jaar geleden, vernam hij officieel dat hij ons land mocht vertegenwoordigen op het Eurosongfestival. Ten huize Eeckhout is de rolverdeling nog niet erg veranderd: vader Rudy is meestal de chauffeur van dienst. “Papa gaat graag mee, naar optredens of tv-shows. Hij is met pensioen. Ik moet vanavond nog naar Lier. En dan is het veiliger dat iemand anders rijdt dan dat ik dat met een moe hoofd moet doen.” Begin deze maand slaagde Tom Dice voor zijn praktisch rijexamen. Met zijn voorlopig rijbewijs (“ik haalde 48 op 50 voor mijn theorie”) reed hij sporadisch al in het weekend. Maar zelfs nu hij over een rijbewijs beschikt, is het lang niet zeker dat hij voortaan zelf altijd achter het stuur zit voor en vooral na een optreden.

Klopt het dat Maurice Engelen jou aanraadt om niet zelf naar huis te rijden?
Tom Dice: “Dat klopt. Het is op zijn aanraden en ik heb dat ook zo aangenomen. Ik heb het nog niet geprobeerd. Maurice zelf heeft het al eens meegemaakt. Hij was te moe en is tegen een muur gereden. Hij weet dus waarover hij spreekt en wilde mij dat besparen (glimlacht).”

Heeft hij jou dat verhaal toen verteld?
Dice: “Nee. Dat is pas achteraf uitgekomen. Hij had net gezegd dat mijn papa best altijd reed, zolang hij dat wil doen. En drie weken later reed Maurice tegen die muur. In slaap gevallen achter zijn stuur. Mijn papa heeft iets gelijkaardig meegemaakt toen hij na zijn nachtshift op het werk tegen een paal reed. Zolang het kan, doe ik het op deze manier. Ik reis ook niet graag alleen. Met twee is ideaal. Dan kan je soms wat babbelen – ook al is mijn papa geen babbelaar. Ik neem ook graag de trein, want dan kan ik met een willekeurige mens babbelen. Ik vind dat gezellig, het gevoel van reizen. Onlangs moest ik optreden in het station van Brussel-Zuid. Dan is het stom om met de auto helemaal door Brussel te rijden, parking te zoeken. Ik moest alleen maar mijn gitaar meenemen. De tijd van thuis naar het optreden vind ik ook heel leuk. Een boek lezen en zo. Je voelt je wijzer.”

Schrijf je ook soms muziek tijdens het reizen en het wachten tussen optredens?
Dice: “Niet echt op de trein. Maar bijvoorbeeld tijdens X-Factor vier jaar geleden moest ik tussen de repetities een hele tijdspanne overbruggen. Dan speel ik gitaar en daar is wel eens een nummer uitgekomen. En thuis heb ik sinds kort een computer waar ik muziek op kan maken. De tijd dat ik niet met muziek moet bezig zijn, maak ik muziek. Het is zelden dat ik thuis kom en geen zin heb om mijn gitaar vast te nemen. Na een optreden of tussen twee optredens door denk ik nog altijd aan muziek.”

Neem je die computer ook mee naar optredens?
Dice: “Nog niet. Ik heb een slechte laptop (lacht). Maar ik heb een lijstje voor kerst gevraagd met een bon ‘goed voor een nieuwe laptop’. Ik ben iemand voor wie het moeilijk is om cadeaus te kopen. Ik kan toch moeilijk een gitaar van enkele duizenden euro’s vragen aan mijn mama? Dus vraag ik meestal een bon voor een muziek- of elektrowinkel. Ofwel geld om te sparen voor een gitaar of voor software op de computer.”

Grappig dat je het woord ‘sparen’ gebruikt. Een artiest baadt niet altijd in de weelde, zoals sommige buitenstaanders misschien denken.
Dice: “Zeker niet. En ik mag dan nog van geluk spreken. Ik ben wel aan het sparen voor een auto en om alleen te gaan wonen. Maar daarnaast heb ik niet genoeg geld voor een gitaar of zo er bij. Het geld op mijn spaarrekening is voor een auto en een huis. Het geld op mijn zichtrekening is om andere dingen te betalen. En als ik eens een goede maand heb, kan ik mij iets permitteren. Maar ik kan niet tien gitaren ineens bestellen.”

Kan je intussen wel al leven van je muziek?
Dice: “Ja, dat gaat perfect. Maar ik mag het geld niet uit ramen en deuren smijten. En dat doe ik zeker niet. Mijn eerste job was het Eurosongfestival. Nadien kwam het geld binnen en ben je geneigd dat uit te geven. In het begin was het moeilijk om vooruit te denken. De klik om iets opzij te zetten is gelukkig op tijd gebeurd. Ik ken voorbeelden die de ene zomer er alles door hebben gejaagd, een dure auto gekocht met hun eerste geld bijvoorbeeld. Maar ze hebben niet geïnvesteerd in hun carrière. Ik heb geen auto gekocht. Maar ik ben na drie jaar wel nog bezig met muziek maken en ik krijg nog aandacht van de mensen.”

Mensen die jou goed kennen, noemen je “punctueel, stipt en perfectionistisch”.
Dice: “Ik ben altijd te vroeg, dat klopt wel. Tien minuten of een kwartier. Ik haat het dat mensen te laat komen. Dat is eigenlijk een nadeel. Want te laat komen is typisch voor artiesten. Ik kom al voor mijn muzikanten aan. Maar die moeten eerst soundchecken. Ik ben me dus al aan het opjagen als ze vijf minuten te laat zijn. Ook al ben ik dan zelf vroeg. Maar beter dit dan nonchalant zijn. Ik wil het goed doen. Als we een optreden hebben, wil ik zorgen dat alles goed verloopt. Als ik er ben, heb ik controle.”

In de hoop dat er niets misloopt?
Dice: “Ook, ja. Al gebeurt er dan nog altijd iets. Bij mijn tweede albumvoorstelling eind mei hadden we alles tot in de puntjes voorbereid. De mengtafel zelf opgesteld, alles op een usb-stick gezet, en twee back ups op twee computers. Ik had er ook voor gezorgd dat de muzikanten niet te laat kwamen. Helaas had de firma een fout gemaakt: het ging om een ander type mengtafel die op andere software werkt. Daar stonden we met onze drie back ups. Dan was ik echt slechtgezind. Pas twee uur later, net voor het optreden, heb ik me opgeladen aan het publiek om toch nog de show te geven. Maar het valt op dat moment niet mee als je in mijn buurt bent.”

Wat doe je dan?
Dice: “Mijn blik alleen al zegt veel. Ofwel geef ik een scherpe opmerking. Roepen doe ik nooit, maar ik zeg het altijd wel heel duidelijk. Heel veel mensen in de muziekwereld zijn nonchalanter dan ik. ‘Het komt wel goed’. Ik kan me daar in opjagen. Ja, het komt goed. Maar je moet er wel voor werken.”

Het doet me denken aan de uitspraak van Milow eerder deze zomer: “Veel artiesten zouden veel verder staan, mochten ze niet tot twaalf uur in hun bed liggen”. Dat is op jou duidelijk niet van toepassing?
Dice: “Pas op, je mag al eens uitslapen. Ik ben geen Milow. Hij heeft naast het talent om muziek te maken ook nog eens het talent om goed te kunnen managen. Hij gaat er te veel van uit dat de rest dat ook kan, denk ik. Maar daarin onderschat hij zichzelf. Heel weinigen hebben dat talent, naast het artiest zijn. De meesten hebben een manager nodig die dat voor hen doet. Milow heeft zijn muziek naar de radio gebracht, zijn deals in het buitenland zelf geregeld. Ik zou bijvoorbeeld niet geweten hebben hoe ik een contact in Frankrijk moest aanpakken. Milow gaat ervan uit dat andere artiesten die capaciteit wel hebben. Ik bewonder hem minstens evenveel om zijn talenten als manager dan om zijn muzikaal talent.”

Had hij het ook niet over ‘lui zijn’ en ‘harder werken’?
Dice: “Ik kan hem wel volgen dat er veel artiesten zijn die door een geluk die ene hit hebben – een nummer dat ze meestal dan nog niet eens zelf hebben geschreven. En die er daarna niets meer mee doen waardoor ze in de vergeetput geraken. Een typisch voorbeeld is een wedstrijd als Idool. ‘De tweede brengt het altijd veel verder dan de eerste’, hoor je altijd. Ik ben daar zelf ook een goed voorbeeld van. De eersten werken er meestal niet meer voor. Maar die moeten even hard werken als de tweeden. Maar ze denken vaak ‘die of die manager lost het wel op voor mij’. Terwijl de tweeden weten: ‘ik moet harder werken’. Daarom hebben ze meer die drive. Daar ontbreekt het in België wat aan: een goede begeleiding van de artiest.”

Jij werd tweede en staat verder dan Dirk De Smet, de winnaar van X-Factor. Maar heb je dat ook niet deels te danken aan Maurice Engelen?
Dice: “Absoluut. Mocht ik gewonnen hebben, zou ik niet met Maurice en met Bart Becks (de twee oprichters van het platenlabel SonicAngel, MS) samengewerkt hebben. Dan was het een heel ander verhaal geweest. En hadden ze me misschien nooit voor het Eurosongfestival gevraagd. Maar had ik gewonnen, zou ik wel die drive hebben om er toch iets van te maken.”

Jouw teksten schrijf je vaak zelf. De inspiratie haal je uit dingen die rond jou gebeuren, heb ik gelezen.
Dice: “Ja. Meestal niet de dingen die ik niet zelf, maar anderen hebben meegemaakt. Daar schrijf ik het liefst over. Als je zelf iets hebt meegemaakt, zie je niet heel de situatie en ben je te partijdig. Zie je hoe een ander uit elkaar is gegaan, dan zie je beide partijen. En dan kan ik breder schrijven over een onderwerp. Al gebeurt het soms dat ik mijn versie van de feiten schrijf. Niet altijd eerlijk tegenover die persoon die zich misschien anders voelt.”

Zo’n nummer als ‘Lucy’, over een break-up, gaat dus over een ander koppel?
Dice: “Lucy was volledig fictief. Maar ‘Why’, een nummer uit het eerste album, ging echt over een vriend en zijn vriendin die uit elkaar gingen.”

En weten die dat ook?
Dice: “Jaja. Want ze zijn door dat nummer nog even samen geweest. En toen zijn ze toch terug uit elkaar gegaan. Uiteindelijk had ik toch gelijk. (lacht) Het is voor hen helaas slecht afgelopen, maar mijn nummer klopt nog wel.”

DODELIJKE ASTMA-AANVAL

Ik wil het eens over thuis hebben. Jij woont nog altijd bij je ouders. Ben je van plan om nog lang thuis te blijven?
Dice: “Valt te zien. Ik haat verhuizen. Ik hou van reizen, naar alle uithoeken van de wereld. Maar ik heb graag iets dat ik een thuis kan noemen om altijd naar terug te keren. Ik zou graag maar één keer verhuizen. Niet eerst op een appartement wonen of zo. Je ziet tegenwoordig ook dat veel jonge mensen die huren moeilijker kunnen sparen voor een huis later. Dus wil ik nu sparen voor een huis om dat meteen te kopen. Mijn vriendin studeert nog. Ten vroegste over drie jaar, als ze afgestudeerd is, komt dat huis er.”

Heb je het aantal kamers al meteen bepaald?
Dice: “De benedenverdieping sowieso. Een keuken, een living en een ruimte waar ik mijn muziek kan maken. Ik heb nogal grote versterkers. Die staan nu boven bij mijn ouders thuis. Maar om die daar te krijgen met de trap is een hel. Dus als ik een huis koop, of eventueel bouw, moet die ruimte beneden voorzien zijn. En op de bovenverdieping komt een slaapkamer voor mij en mijn vriendin. En slaapkamers voor kinderen later. Maar ik weet nog niet hoeveel.”

Je bent de jongste van vier broers. Jan, één van jouw broers, is op jonge leeftijd overleden. Wordt daar nog vaak over gepraat binnen de familie?
Dice: “Rond de periode van Allerheiligen gaan we natuurlijk naar zijn graf. Maar tijdens het jaar is het niet zo vaak een gespreksonderwerp. Ik kan er zelf moeilijk over meepraten, ik was zelf drie jaar toen hij gestorven is.”

Hoe is hij gestorven?
Dice: “Aan een astma-aanval. De dokters waren er wel nog bij. Maar ze hadden het iets te fout ingeschat en daardoor konden ze hem niet meer op tijd redden. Ik heb zelf ook astma. Vooral vroeger, omdat ik zwaarlijvig was. En astma was een gevolg van die zwaarlijvigheid. Vroeger was mijn mama super ongerust, na het voorval met mijn broer. Je wil dat zeker geen twee keer meemaken. Maar de astma is er bij mij gelukkig uitgegroeid. Jan had astma in een veel heviger vorm.”

Je spreekt over zwaarlijvigheid. Je volgt momenteel een dieet, hè?
Dice: “Ik ga naar een diëtiste omdat ik aanleg heb om snel te verdikken. Ik schommel. Nu is er zes kilo af. En ik heb een schema waar ik op kan terugvallen, zodat ik mijn gewicht onder controle heb.”

Is het de bedoeling om het gewoon een tijdje vol te houden? Of is het een way of life?
Dice: “Het is eigenlijk een dieet voor het leven. Maar de diëtiste zegt zelf: ‘je moet je er niet heel je leven aan houden, maar het is ook niet de bedoeling dat je je er niet aan houdt’. Je moet een evenwicht vinden. Het dieet zorgt er voor dat ik om de week een halve kilo af val. Ik ben volgens mezelf nu nog vier kilo te zwaar. Als ik dat heb bereikt, zal ik dat nog wat aanhouden. Maar tussenin kan ik me al eens iets permitteren, waardoor ik gewoon op gewicht blijf.”

Het lijkt me niet makkelijk met het artiestenleven dat je leidt.
Dice: “Ja. Vooral in de zomer als ik veel optreed. Dan staat er een bord voor jou dat je niet kan kiezen. Drie van de vijf keer is het spaghetti of frieten. Dat is nu net wat er in dat schema niet mag. Dus zorg ik er voor dat ik tussen september en mei genoeg weken heb om die twee dingen minder te eten. In dat dieet mag je alles eten. Maar je moet afwegen wat je eet. ’s Middags eet ik bijvoorbeeld 150 gram brood met zoveel gram mager vlees of kip curry. Door dat schema heb je niet het gevoel dat je iets moet laten. Daardoor is het wel goed vol te houden.”

Hoe je dan niet eerder aan dat dieet begonnen bent… Wie heeft de stap gezet?
Dice: “Mijn broer heeft datzelfde dieet ook eens gedaan. Die is toen 16 kilo afgevallen. Dus dacht ik: als ik iets heb waar ik aan kan refereren, kan ik me daar aan houden als ik het nodig heb. Beter nu dan dat ik eerst 20, 30 kilo bij kom en dan moet vermageren. Mijn papa woog 160 kilo, mijn broer 140 en mijn andere broer 120. En ik wil graag onder de 100 blijven.”

EUROSONG

Drie jaar geleden stond je in Oslo op het podium voor de halve finale en finale van het Eurosongfestival. Je leek me heel stressbestendig. Is dat iets wat in jou zit?
Dice: “Goh… ik ben maar één keer echt zenuwachtig geweest. Dat was op een talentenwedstrijd op school. Ik ben voor de generale repetitie naar toilet gelopen van de zenuwen. Tijdens het optreden keek ik de hele tijd naar beneden, ik speelde gewoon mijn liedjes, bang om slechte kritieken te krijgen. Tijdens de eerste liveshow van X-factor was ik ook heel zenuwachtig. Maar hoe meer je zingt en hoe meer feedback je krijgt van de mensen, hoe zekerder je bent van je talent. Als ze zeggen dat je het goed kan, moet het ook effectief zo zijn. Bij Eurosong dacht ik: ‘Als ze me hiervoor gevraagd hebben, zullen ze wel in mij geloven. Ik moet het die drie minuten gewoon goed doen en tonen aan de rest van de wereld dat ik het kan’. Ik was niet zenuwachtig. Ik wist dat ik niet vals zou zingen, ik zing er zelden naast. Dat heb ik sinds het optreden op school en Eurosong niet vaak meer meegemaakt.”
“Op die talentenjacht van de school was ik 17 jaar. Ofwel werd je na die dag uitgelachen, ofwel werd je nadien achtervolgd door meisjes. Bij mij was het gelukkig het tweede. (lacht) Je had er die na die dag elke dag wenend naar school kwamen. Het ging om het meest populaire schoolevenement. Ikzelf werd niet gepest, maar was zeker geen populaire schoolboy. Nu, door die wedstrijd kon je dat wel worden. Daar deed ik het niet voor. Maar ik wilde wel graag mijn muziek aan de 3.000 leerlingen van de school voorstellen. Vijf optredens, telkens voor 600 man. Als 590 mensen zeggen dat het goed is en 10 vinden het slecht, ga ik wel nog altijd luisteren naar die 10. Maar dan is de meerderheid het er toch over eens dat ik iets kan. Ik werd zekerder. Ook na Eurosong moest ik me nog bewijzen, maar ik had niet meer het gevoel dat ik het slecht ging doen. Ik geloofde in het nummer en in mezelf. De VRT en ik moesten kiezen uit drie nummers. Ik heb er sterk op aangedrongen om ‘Me and my guitar’ te nemen. Dat nummer gaat over mij. Het is mijn droom om voor iedereen te spelen.”

Voor 3.000 man wel zenuwen, en voor miljoenen tv-kijkers geen zenuwen…
Dice: “Ja. Daar zitten gewoon drie jaar tussen. Drie jaar dat ik veel heb kunnen spelen voor mensen. Drie stressbestendigheid is gekomen door bevestiging van anderen. Ik geloof meer in mezelf omdat mensen mijn muziek tof vinden.”

Vind je ‘Me and my guitar’ zelf jouw beste nummer?
Dice: “Da’s een moeilijke… Ik ben het echt nog niet beu. Wat is je beste nummer? Dan zou ik oneer doen aan de andere nummers. (denkt na) Het is alleszins bij de beste. Gewoon omdat het vertelt wat mijn droom is. Het gaat effectief over mij. En de muzieklijn onthou je ook snel. Die was er ook eerst. De zin ‘Me and my guitar’ is pas een maand later gekomen. Ik ben wel het meest fier op dit nummer, omdat dit het meest de mensen heeft aangesproken.”

En je beseft ook dat dit het nummer zal zijn waar je tot het einde van je dagen mee zal geassocieerd worden?
Dice: “Waarschijnlijk. Nu zing ik het wel bewust minder. De meer recente nummers kunnen zeker het niveau van ‘Me and my guitar’ aan. Ze hebben gewoon minder aandacht gekregen.”

Een typische reflex van artiesten is om hun grootste hit een tijdlang totaal niet meer te spelen. Radiohead met ‘Creep’ bijvoorbeeld.
Dice: “’My and my guitar’ ga ik niet nooit meer spelen. Ik wil gewoon een goed evenwicht vinden tussen wat de fans willen horen en wat ik hen wil laten horen.”

Hoe is jouw Frans?
Dice: “Het begrijpen: goed. Het spreken: als ik een week in Frankrijk ben, wordt het beter. Maar ik onderhoud het te weinig om het goed te spreken.”

Ik verwijs naar ‘Il nous faut’, het duet met Elisa Trovati dat in Frankrijk een hit is en waarin je een paar zinnen in het Frans zingt. Jouw uitspraak klinkt niet echt denderend.
Dice: “Ja? De Fransen vonden het vooral schattig. De Engelse taal is voor mij het best om in te zingen. Zelfs Nederlands gaat me minder goed af. Maar ze vroegen of ik het niet eens wilde proberen in het Frans. En iedereen in de studio vond het schattig. En het werkt wel. Het was niet de bedoeling om te tonen dat ik Frans kan. Eerder om het eens te proberen. Ik woon ook niet in Brussel, Leuven of Kortrijk, plaatsen die tegen de taalgrens aanleunen. Ik woon in Eeklo, helemaal aan de andere kant. Dus ik hoor ook weinig Franse invloeden.”

Zwaarlijvigheid zit in jullie genen. Maar ook muzikaliteit is erg aanwezig bij de familie Eeckhout.
Dice: “Inderdaad. Ook al mijn broers zijn muzikaal. Jan speelde piano – of hij kon zingen weet ik eigenlijk niet. Mijn andere broers spelen geen instrumenten, maar kunnen allemaal ook zingen en luisteren heel vaak naar muziek. Maar ze hebben nooit zelf een nummer geschreven – toch niet dat ik weet. Van alle broers was ik het meest gebeten. Op 8 jaar ben ik naar de muziekschool gegaan. Ik wilde eigenlijk eerst trompet spelen. Maar ik had toen nog last van inspanningsastma en ademen en trompet spelen ging moeilijk. Mama vond het geen goed idee. ‘Oké’, antwoordde ik, ‘dan wordt het gitaar’. Voor hetzelfde geld speelde ik nu trompet.”

Dus: door jouw astma speel je gitaar en stond je op het podium van Eurosong.
Dice: “Ja. Dat zijn allemaal gebeurtenissen die je leven uitstippelen, hè. Zonder dat je het op dat moment beseft. Had ik trompet gespeeld, had ik nooit gezongen en tegelijk een instrument bespeeld. Was ik eerste geworden tijdens X-Factor, had ik nooit samengewerkt met Maurice en Bart. Ik zeg wel graag dat ik controle wil over alles. Maar de dingen die je niet in de hand hebt, zijn minstens even belangrijk.”

Hoe tevreden ben je dat SonicAngel op jouw weg is gekomen?
Dice: “Dat is een dubbele vraag. We hebben veel aan elkaar te danken. Ik denk dat ik het wel had gekund zonder SonicAngel, maar dat de weg veel langer was geweest. Op dat moment, na X-Factor, was SonicAngel de enige firma die me moest hebben. Zij waren net opgestart, en één van de redenen van die opstart was ik. SonicAngel is ook bekend geworden door mijn Eurosong-verhaal. En ik heb de kans gehad om mijn muziek te maken omdat zij als enige toen in mij geloofden. Ik sluit niet uit dat ik ooit onder een eigen of ander label muziek maak. SonicAngel begeleidt vooral jong en nieuw talent. Ik ben nog altijd jong, maar ik groei verder. Op een bepaald moment pas ik waarschijnlijk niet meer als startend artiest. Ik kan aan een fan niet blijven vragen om mijn cd te betalen die ik dan terug betaal. Op een bepaald moment kan je het financieel zonder de fans. De fans heb je nodig, maar op termijn niet meer om een cd te maken.”

Is het nu wel of niet een droom om op Werchter en Pukkelpop te staan? Want daar lees en hoor ik tegenstrijdige dingen over.
Dice: “Het is een droom, maar ik ben daar niet op gefocust. Ik besef ook heel goed dat de weg naar Werchter en Pukkelpop ver is als je aan X-Factor en Eurosong hebt deelgenomen. Het zou heel tof zijn om daar te staan. Naar Werchter ga ik al van 2005 met vrienden, inclusief op de camping slapen. Daarom is het zo speciaal voor mij. Ik weet wat mijn reactie was toen ik voor het eerst groepen zag als Nine Inch Nails, Rammstein, Therapy? en Pennywise. Daarom refereer ik in interviews graag naar Rock Werchter.”

Je speelt op veel kleinere festivals. Ik veronderstel dat Herman Schueremans in dat geval ook exclusiviteit zou vragen?
Dice: “Dat weet ik niet. Ik heb er ook nog geen ervaring mee. Het is niet zo dat ik hem elk jaar bel of mail. Ik heb zelfs zijn contactgegevens niet. Het zou tof zijn, maar ik ga er niet achter lopen. En ik ben even blij als ik volgende zomer op Maanrock, Gentse Feesten en Suikerrock sta. Dat zijn ook grote festivals met heel veel volk. Als ik maar live kan spelen. En als er eens een jaar komt dat we gevraagd zijn voor Werchter of Werchter Classic, ga ik blij zijn.”
“En die exclusiviteit… Dat was bijvoorbeeld het geval bij dEUS op Pukkelpop. Maar hun enige concert is toen afgelast. Voor die show kregen ze een half miljoen euro. Ja, als ze mij dat bedrag bieden, speel ik ook niet op andere festivals. Er is een verschil tussen op twintig festivals spelen voor 3.000 euro en één festival, voor zo’n publiek en zo’n bedrag.”

Is dat jouw gage, 3.000 euro?
Dice: “Ja, met band hè. Het schommelt tussen de 3.000 en 4.000 euro.”

Klopt het dat je ooit een duet wil met jouw groot idool John Mayer?
Dice: “Een duet zit er niet echt in, denk ik. Hij is heel erg op zichzelf, schrijft ook nooit een nummer met iemand anders. Maar gewoon eens jammen met hem zou super zijn. Zijn zang is goed, maar zijn gitaarkwaliteiten zijn nog duizend keer beter. Wat hij doet op een gitaar, kan niemand evenaren. Zelfs Eric Clapton niet. Ze stonden eens samen op podium en Mayer heeft er hem gewoon afgespeeld. Vooral daarom kijk ik naar hem op. Hij is nog nooit naar België gekomen. Het dichtste was Nederland. Ik had mijn tickets, maar het viel samen met de finale van Eurosong… Heel spijtig, want dat was de enige kans om hem te zien.”

Heb je de tickets aan iemand geschonken?
Dice: “Ik heb ze bijgehouden. Niet meer aan gedacht om ze op tijd te verkopen. Ik kon in principe gaan mocht ik niet door de halve finales geraakt zijn.”

Ben je ooit van plan iets te doen met je diploma Zorgkunde?
Dice: “Niet echt. Ik zou dan liever bijstuderen aan het hoger onderwijs, muziekmanagement of iets in die richting. Om zo wel in de muzieksector te kunnen blijven.”

Wat mogen we op jouw grafzerk schrijven?
Dice: “Hij had een gelukkig leven.”

Beluister hier een kort interview-fragment met Tom Dice.

[Show slideshow]