Gemiddelde leestijd: 9 min 

“Nee, ik ben niet meer in de gebouwen aan de Medialaan geweest. En dat is het enige waar ik spijt van heb.” Lynn Wesenbeek spreekt. Na 25 jaar op VTM en een zelf gekozen sabbatjaar lonkt binnenkort een ander leven. 50 jaar is ze intussen. “Als ik de balans maak, zijn er eigenlijk veel meer goede dingen. Je krijgt veel meer rust, evenwicht, bagage, je laat je niet opjagen.”

Plots verdween ze van het scherm. Maar het afscheid bij VTM is correct verlopen, benadrukt Lynn Wesenbeek. “Mijn laatste uitzending was in april vorig jaar. Ik had het 7uur-nieuws gepresenteerd. Na afloop zeiden alle collega’s ‘tot morgen’, maar ik wist dat ik het gebouw niet snel meer zou binnenkomen. Ik heb mijn kastje leeggemaakt en ben naar huis vertrokken.”
Lynn Wesenbeek: “25 jaar geleden tekende ik als allereerste medewerker een contract met VTM. Dat was in 1988. Op dat moment geloofde nog bijna niemand in de zender. Volgens specialisten was een commercieel televisiestation in Vlaanderen gedoemd om te mislukken, en er werd ook smalend gedaan over de twee gezichten van de zender: een voormalige tenniskampioene en een ex-Miss België. Dat was ook de periode waarin de meeste VTM-programma’s werden gemaakt door Nederlanders. Achter de schermen hadden zij de productie in handen, want ze waren vertrouwd met het maken van commerciële televisie. Nog geen jaar later werden al die jobs ingevuld door Vlamingen, en was VTM uitgegroeid tot één van de meest succesvolle commerciële zenders in Europa. Veel pioniers van het eerste uur zijn intussen al lang verdwenen. Marlène de Wouters bijvoorbeeld werkt al meer dan tien jaar niet meer voor VTM. Ik heb veel gekregen van het bedrijf. Maar ik heb het ook veel gegeven, denk ik. Omroepster, presentatrice, reporter, journalist en nieuwsanker: ik heb op zowat alle stoelen gezeten. Nu is het tijd voor een nieuwe start.”

En ik welke richting denk je te springen?
Wesenbeek: “Een beleidsfunctie, de politiek, het woordvoerderschap, werken op een kabinet in Europa. Na de beslissing van de zender om nog met vier ankers door te gaan in plaats van met vijf,  zei Peter Bossaert, de ceo van VMMA: ‘We willen dat je in het bedrijf blijft. Zeg me welke stoel je wil’. Maar dat vond ik te vrijblijvend. Echt passende voorstellen kwamen te weinig op tafel.”

En daarom besloot je om een sabbatjaar in te lassen?
Wesenbeek: “Ik heb mezelf inderdaad een sabbatjaar toegekend. Ik vind dat ik daar recht op heb na 25 jaar werken (lacht). Ik heb gelukkig die luxe en die ruimte om dat te doen. Eigenlijk zou iedereen zo’n jaar moeten inlassen. Ik merk dat het cliché over mensen die niet werken nooit tijd hebben, klopt. (lacht) Zo rijd ik soms voor een dag naar Parijs of Amsterdam. Ik zet mijn jongste dochter af aan school en rijd dan door, gewoon om de stad te gaan verkennen. Eind vorig jaar zat ik in Zuid-Afrika en de VS, en daarvoor in China en in Libanon. Bij mijn vertrek uit Beiroet had het vliegtuig een aantal uren vertraging omdat er in Brussel een staking aan de gang was bij de luchtvaartcontrole. De taxichauffeur met wie ik de dagen voordien ook al door Beiroet was gereden zei: ‘Kom, ik neem je mee naar bij mij thuis. Mijn gezin zal u verwelkomen. U bent onze gast’. Toen dacht ik: ‘Ofwel ben je nu gewoon een bang Vlaams meiske, ofwel ga je mee’. Ik koos voor dat laatste. In het appartement werd ik ontvangen door zijn vrouw en hun drie zonen. Chips op tafel, een drankje. Op den duur kwam de waterpijp er bij. (lacht) Ik heb een fantastische avond gehad, ben daar blijven zitten tot 1 uur ’s nachts. Het was een gok en die is goed gevallen. Ik heb in die vijf uur op dat bescheiden appartement in Beiroet veel meer opgestoken over Libanon en de hele kwestie in het Midden Oosten dan wat je hier uit een krant zou halen. Weggaan van alles, je geest verruimen, afstand nemen. Dat is zo’n rijkdom.”

Dat houdt in dat je dit te weinig deed voordien?
Wesenbeek: “Als je werkt hang je af van afspraken en een dienstrooster, dat maakt het al moeilijker. Maar ook op de ankerstoel voelde ik het af en toe kriebelen om iets anders te doen. Al is er in al die jaren geen dag geweest dat ik tegen mijn zin heb gewerkt. Het was ook een leuke plek om te werken.”

En toch liet je kort na je vertrek in interviews optekenen: “De warmte bij VTM is weg”.
Wesenbeek: “Ja, maar dat klopt niet. Ik heb ook geen interview gegeven. Een telefoontje krijgen en vragen ‘hoe gaat het me u’ waar er uiteindelijk misschien drie zinnen gezegd zijn, is voor mij geen interview. Je bedoelt de pagina in Dag Allemaal waar andere collega’s worden geciteerd om een bepaalde sfeer te scheppen. Ik was daar niet blij om, want het was ook niet correct. Maar ik beschouw het als een akkefietje.”

Maar de perceptie, onder meer door dat ‘zogezegde’ interview , is wel dat je weg moest.
Wesenbeek: “Die stelling klopt niet.”

MIKE VERDRENGH

Ik wil de naam Mike Verdrengh laten vallen. Want hij is in jouw carrière een bepalende figuur geweest. Als 9-jarige was je verliefd op Timbal, de rol die hij speelde in de jeugdserie Keromar.
Wesenbeek: “Keromar was dé jeugdserie op dat moment. Een verre voorloper van Mega Mindy. Keromar was zeer populair bij jonge kinderen. En via Popfoto kon ik sparen voor een foto van mijn idool Mike Verdrengh, zoals je nu foto’s hebt van K3. En dan zoveel jaren later… Mike Verdrengh die plots voor me stond, in levenden lijve. En waar ik ging mee samenwerken. Dat was zo irreël.”

Heb je Mike Verdrengh dat verhaal verteld tijdens één van jullie eerste ontmoetingen?
Wesenbeek: “Ik heb hem dat ooit wel gezegd, ja. Maar hij werd niet meer zo graag aan zijn rol in Keromar herinnerd want toen had hij nog lang blond haar. (lacht) Trouwens, tegenwoordig staat Mike Verdrengh er opnieuw als acteur in de VRT-reeks Salamander. Had iemand 15 jaar geleden gezegd ‘Verdrengh gaat ooit nog in een reeks spelen op VRT’, had niemand dat geloofd.”

Je was 26 jaar toen je bij VTM begon. Eerst als omroepster en in de entertainment, pas veel later kwam het ‘serieuzere’ werk bij Telefacts en het VTM-nieuws. Was dat een bewust keuze?
Wesenbeek: “Nee, het was niet de bedoeling om omroepster te worden. Ik dacht niet aan een mediacarrière. Ik had een brief gestuurd naar VTM voor een commerciële functie. Mike Verdrengh dacht aan mij als omroepster omdat ik het jaar voordien in zijn programma was geweest als Miss België 1987. Mike Verdrengh en Guido Depraetere waren daar heel sterk in: hun eigen mensen ‘promoten’, begeleiden en coachen, meer verantwoordelijkheid geven. Zes maanden na mijn start presenteerde ik ‘Nu of Nooit’, een programma dat 1,3 miljoen kijkers had. Daar stond ik dan, als bleu. Nadien kwam ook onder andere Levenslijn, het Gala van het Gouden Oog, de Miss België-shows. Eigenlijk heb ik het vak geleerd al doende. Natuurlijk, het was een andere tijd. De hype rond VTM is er zeer snel gekomen, was zeer succesvol. Dat komt nooit meer terug en het was ook uitzonderlijk. Het feit dat ik dat heb kunnen meemaken, nemen ze me nooit meer af.”

Je zegt dat je eigenlijk bij VTM solliciteerde voor een commerciële functie. Welke job had je dan in gedachten?
Wesenbeek: “Een functie op de marketingdienst. Ik werkte toen bij de Bank van Amerika op de marketing en sales-afdeling. Ik ging naar de klanten en ik verkocht ‘electronic banking’ voor de grote vennootschappen die dat toen gebruikten. Nu heet dat ‘home banking’ en is het evident voor iedereen, niet alleen voor bedrijven. Als ik producten kan verkopen voor de bank, waarom zou ik dan niet naar adverteerders trekken en reclameblokken kunnen verkopen, dacht ik.”

En is dat ter sprake gekomen op jouw sollicitatiegesprek?
Wesenbeek: “Ja. Dat was in het Sheraton hotel in Brussel – want VTM had toen nog geen bureaus. Guido Depraetere was daar, Mike Verdrengh, Carlo Gepts, Roland Lommé en Piet Anthierens. Met vijf zaten ze in de lobby van het hotel. ‘Ik heb een brief gestuurd voor een commerciële functie, zei ik’. Ik had even goed kunnen zeggen dat ik kaarten kwam verkopen voor het jaarlijks bal. Ze vielen alle vijf compleet uit de lucht. ‘Daar denken wij niet aan, zeiden ze. Jij moet onze omroepster worden’.”

Van het entertainment ging het via het programma Royalty naar de nieuwsredactie van VTM.
Wesenbeek: “Royalty was een bescheiden, gemakkelijke manier om de overstap te maken. Een fijn programma, ik heb quasi de hele wereld gezien. Maar het verschil was: de onderwerpen van de reportages waren bekend, afgebakend. Je volgde een handelsmissie. Het gebeurde en je moest het registreren en vertellen. Daar leerde ik een verhaal opbouwen. Bij Telefacts was het helemaal anders. Bij manier van spreken kreeg ik van de eindredacteur op zaterdagochtend telefoon terwijl ik mijn boodschappen deed. ‘Zoek mij tegen maandag een pedofiel’. Thuis komen, zakken uitladen, opvang voor de kinderen regelen, naar de redactie rijden. Zaterdag research, zondag opnames. En als je die pedofiel gevonden had, moest hij nog willen praten ook. Maar dat lukte, altijd. Dat was een wonder.” (lacht)

UITERLIJK EN INNERLIJK IN EVENWICHT

In 1987 werd je Miss België. Hoe kijk je terug op die titel?
Wesenbeek: “Ik volg het al jaren niet meer, het is ook nooit een gespreksonderwerp aan tafel. Ik heb twee frisse dochters: het woord Miss België valt hier nooit. Alleen mensen die ons niet kennen vragen soms nog: ‘Gaan je dochters je opvolgen?’ Mijn deelname aan de verkiezing was ook maar spielerei. Mijn moeder was nog niet zo lang overleden. Ik kom uit een goed, warm nest. Maar het was moeilijk, we hadden het financieel niet zo breed. Mijn jeugd was goed. Maar het was niet zoals mijn kinderen nu hun jeugd beleven: feestje hier, vakantie daar. Eigenlijk was Miss België voor mij ‘uit de band springen’: ik ga meedoen, want het is eens een andere belevenis gezien de omstandigheden. Want je moeder op je 20ste verliezen doet iets met je. Nu, uiteraard is die titel de voorzet geweest van de carrière die er daarna is gekomen.”

Het komt in die zin wel terug, want jouw oudste dochter Lauren poseerde in 2011 voor de Showbizzkalender.
Wesenbeek: “Ik had haar meegenomen naar het Gala van de Gouden Schoen. En toen is de vraag gekomen van fotograaf Henk Van Cauwenbergh. Op dat moment was ze al ingeschreven bij het modellenbureau Dominique Models. Ze was toen 15 jaar en ze werkt nog altijd voor het bureau. Als student, welteverstaan.”

De titel van Miss België is geen onderwerp aan tafel. Anderzijds heb je je wellicht al vaak afgevraagd hoe jouw carrière er zou uitgezien hebben mocht je niet ‘uit de band’ willen springen hebben?
Wesenbeek: “Natuurlijk is dat wel eens door mijn hoofd gegaan. Dan was het vtm-verhaal er waarschijnlijk niet gekomen. Maar wat dan wel… Ik werkte bij de bank, maar ik vermoed dat ik altijd wel een beetje had willen springen. Tussen mijn 16 en 20^ste was ik niet bezig met beroemd worden. Wel met naar school gaan en overleven en zorg dragen voor mijn zieke moeder.”

Je bent in november 50 jaar geworden. Hoe is het om ouder te worden, uiterlijk en innerlijk?
Wesenbeek: “Ik had me altijd voorgehouden: ‘Dat gaat me niks doen. Want mijn moeder is geen 50 geworden. Ze is gestorven op haar 49ste. Dus: ik ga daar niet over zeuren en blij zijn dat ik 50 mag worden’. Ik heb die ingesteldheid nog. Maar toen het zo ver was dacht ik: ‘hmm…’ (lacht) Nu, dat heeft niet lang geduurd. En bovendien: 50 is het nieuwe 40, hè.”

Maar het is toch iets meer confronterend dan wat je vooraf had gezegd?
Wesenbeek: “Je merkt dat er uiterlijk dingen veranderen. Maar ook innerlijk. En dat is dan weer het goede. Als ik de balans maak, zijn er eigenlijk veel meer goede dingen. Je krijgt veel meer rust, evenwicht, bagage, je laat je niet opjagen, je kan jezelf dingen permitteren.”

En uiterlijk wil je er nog altijd goed uitzien?
Wesenbeek: “Schoonheid is meer dan geen rimpels hebben. Wat ik lelijker vind, is het krampachtig willen vasthouden. Zodanig corrigeren dat het lelijk wordt.”

En dat doe je niet?
Wesenbeek: “Nee.”

… En ga je nooit doen?
Wesenbeek: “Dat weet ik niet. Wat ik wel doe, is proberen om langer fit te blijven. Nog een extra rondje lopen met de hond, en letten op wat je eet. De grootmoeder van de kinderen is 82, maar ze ziet er nog steeds goed uit. Omdat ze zo’n geweldige dynamiek heeft en nog geïnteresseerd is in veel zaken. En dat maakt haar mooi.”

Heb je ook in de liefde de rust en het evenwicht gevonden?
Wesenbeek: “Mijn huwelijk met (Open VLD-politicus) Geert Versnick is gestopt, maar onze vriendschap niet. Het wederzijds respect is er. Mijn kinderen zijn nu zelf aan het begin van hun ontplooiing: hun studiekeuze, maar ook de vriendjes die komen. Als ouder denk ik vaak: welk beeld hebben zij van een huwelijk en van een relatie? De kameraadschap met Geert is er nog, zoals ik zei. Dat maakt dat we heel veel evenementen samen deden en nog doen. Skivakanties, maar ook bijvoorbeeld kerstmis en nieuwjaar worden voortgezet met de respectievelijke partners. Dat gaat goed.”

En praat je daar soms over met je kinderen?
Wesenbeek: “Ja. En dan zeggen ze: ‘Jullie samen als jong koppel? Zo karakterieel verschillend? Hoe werkte dat?’ Ze houden van hun vader en van hun moeder. Maar ze zien dat we twee heel verschillende mensen zijn. Ik ben heel blij met de vriendschap die er bestaat met Geert. Maar misschien ga ik als ouder mijn kinderen meer adviseren: niet te snel opgeven, iets meer geduld, meer echt goeie afspraken maken. Hillary Clinton is publiekelijk heel zwaar beproefd geweest. Bij de inauguratie van president Obama liep ze hand in hand met Bill. En ze zag me er oprecht gelukkig uit. Nu, het kan pose zijn. Maar het leek mij niet zo. Ze staat nog altijd aan de zijde van haar man. En blijkbaar heeft ze daar ook geen moeite mee. Integendeel, ik zie geen verbitterde vrouw. Misschien moeten we daar als we 30 zijn wat meer over nadenken. Want dan zijn we meer met onszelf bezig. Tenzij het écht niet gaat natuurlijk. Ik ben gelukkig en ik heb het evenwicht.”

En jouw knipperlichtrelatie met Jan Smekens? Is daar ook een evenwicht in?
Wesenbeek: “Ja, maar die relatie is altijd intens gebleven, dat is nooit veranderd.”

Wat mogen we op jouw grafzerk schrijven?
Wesenbeek: “Niets. Want ik wil niet begraven worden. Mijn vader is vijf jaar geleden gecremeerd. Zijn urne staat bij hem thuis op zijn bureau. Dat vind ik veel aangenamer dan onder de grond liggen. Dus, als ze daar zin in hebben mogen mijn kinderen mij ook ergens in huis zetten, op de tv-kast of zo.” (lachje)

Beluister hier een kort interview-fragment met Lynn Wesenbeek.

Foto’s James Arthur Fotografie:

[Show slideshow]