Gemiddelde leestijd: 15 min 

Francesca Vanthielen combineert al jaren maatschappelijk engagement met entertainment. De Limburgse presentatrice en actrice zag het Licht in Spitsbergen en reisde voor Go2! naar meer dan 60 landen. Daarnaast heeft ze twee universitaire diploma’s en een acteeropleiding in Londen op zak. Ze ontmoette Moeder Teresa in Calcutta en is actief voor onder meer de G1000 en Greenpeace. Met evenveel zwier danst ze de tango, speelt ze in de fictiereeks Aspe en presenteert ze programma’s als ‘Sterren op de dansvloer’.

Ondanks haar jonge leeftijd draait Francesca Vanthielen al ruim 25 jaar mee in de media. Toen ze 13 was, presenteerde ze wekelijks het kinderprogramma Radio Tam Tam op de toenmalige BRT. Ook in Bingo dook ze enkele keren op. Toen ze 15 was, presenteerde ze op Studio Brussel. Een jaar later volgde de Super 50 op VTM.

Mensen hebben daardoor wellicht het idee dat je al eeuwen bezig bent.
Francesca Vanthielen: “Voor veel mensen ben ik er altijd geweest, ook in verschillende generaties. Omdat ik nu met mensen begin te werken die jonger zijn dan ik. Ze kennen mij, maar hebben als klein kind niet naar de Super 50 gekeken of weten niet dat ik vijf jaar het reisprogramma Go2! hebt gemaakt. ‘Zij zijn de generatie die naar Sterren op de dansvloer’ kijkt. En hun ouders, die iets ouder zijn dan ik, kennen mij ook. Ik cover quasi elke generatie. (glimlacht) Ik ben al bezig van 1986, 26 jaar dus. Nu, die eerste jaren met Radio Tam Tam en zo was niet door iedereen geweten. Idem met mijn radiowerk voor Studio Brussel. Ik heb wel veel media-aandacht gehad: ‘Zo iemand jong die werkt voor de BRT’. Maar dus niet zozeer dat mensen keken of luisterden naar die programma’s. Het ging allemaal wel snel. Na Studio Brussel kwam VTM, en dat was meteen voor honderdduizenden mensen. De beginperiode van de zender, een fantastische periode om mee te maken.”

Je bent jong begonnen. Hebben je ouders je altijd gesteund?
Vanthielen: “Gesteund wel. Anders mocht ik het niet doen, ik was superjong. Maar het is altijd mijn keuze geweest. Mijn ouders hebben altijd gezegd: ‘Wil je er morgen mee stoppen, dan moet je dat doen. Echt waar. Het leven is meer dan dat.’ Ze hebben me nooit gepusht of ingeschreven voor een auditie of catalogus. Ik mocht ook heel weinig tv kijken.”

Je ouders brachten je ook overal met de wagen.
Vanthielen: “Wel, ik deed veel met de trein, of met de tram of bus. Dat deed ik allemaal alleen. Als ik nu zie hoe verwend sommige kinderen soms zijn, denk ik: ‘Steek die toch eens op een bus.’ ‘Ja maar een bus is gevaarlijk, en ze weten niet waar ze moeten afstappen.’ ‘Wel, ga dan één keer mee en dan weten ze het wel.’ Ik vind het verschrikkelijk dat sommige mensen die ik ken hun kinderen zo betuttelen en pamperen. Sinds Dutroux is er veel veranderd, hè. Oké, ik was misschien iets zelfstandiger dan anderen. Maar als je 16 jaar bent, mag je toch wel eens alleen de trein of tram nemen?”

En die vrijheid kreeg je van je ouders?
Vanthielen: “Ja. Mijn ouders hadden wel één voorwaarde gesteld: ‘Je studies mogen er niet onder lijden. Tot je 18 sta je onder onze hoede, daarna doe je wat je wil.’ Nu, ik wilde zelf ook zo snel mogelijk mijn humaniora afwerken. Ik zat op een goede school in Hasselt met fantastische leerkrachten. Maar ik was klaar om uit te vliegen. Ik had vrijheid nodig. Ik ging er alles voor doen om én te blijven werken voor tv én ook mijn studies af te maken.”

Toch koos je na je humaniora om verder te studeren.
Vanthielen: “Ja. Ik ben heel nuchter. ‘Ga ik dat nu heel mijn leven doen: een popprogramma presenteren en een paar clipkes aankondigen?’, dacht ik. ‘Maar wat daarna? Ik moet toch iets studeren.’ Ik wist dat het tijdelijk was. Dus was het: een stiel leren of de universiteit – want dat schoolse van het humaniora opnieuw doen op A1-niveau zag ik niet zitten. En ja, een stiel leren… Ik kwam uit een intellectueel niveau, mijn ouders gaven allebei les in het hoger onderwijs. Veel met de handen gewerkt, werd thuis niet gedaan. Creatief waren we ook niet. Dus werd het de universiteit. Ook al had het toenmalig PMS twijfels: ‘Unief is te zwaar voor jou’. Ik ben toch begonnen, in de communicatiewetenschappen. Maar dat vond ik al na twee weken te saai. Eigenlijk wilde ik economie volgen. ‘Maar dat is te moeilijk’, had ik vooraf gehoord. Ik had ook veel te weinig wiskunde gehad. Ik koos voor de richting Toegepaste Economische Wetenschappen en heb toen héél hard gestudeerd en gezwoegd.”

Om een diploma te hebben, of omdat die studie je interesseerde?
Vanthielen: “Niet zozeer vanuit het idee ‘ik moet een diploma hebben’.”

Het werd TEW. Terwijl je eigenlijk toneelschool wilde volgen.
Vanthielen: “Ja. Maar VTM begon – een grote hit, een enorm succes – en de intellectuele wereld en de kunstwereld stonden op hun achterste poten. Dat was verderf, lage cultuur. Onze maatschappij ging de afgrond in. En ik dacht: ‘Welke kans ga ik hebben als ik naar Studio Herman Teirlinck ga?’ Want iederéén kende mij van televisie. Ik had ook verhalen gehoord over de Studio – die ook wel kloppen. Mensen worden daar afgebroken tot op het bot om dan terug op te bouwen tot de modelacteur die zij dan wilden afleveren op het einde van die vier jaar. Ik kan daar niet tegen. Ik ben daar ook te sterk voor. Ik vind dat ook geen toffe aanpak en had ook geen zin in VTM-bashers die constant op mijn kop zouden schijten. Als ik al binnen gelaten werd, was ik waarschijnlijk een pingpong bal geweest waar ze op konden kloppen. Misschien te sterk uitgedrukt, maar een fractie er van zou wel waar geweest zijn. Ik heb bijna een zesde zintuig en kan inschatten hoe mensen tegenover mij staan: bevooroordeeld en heel sceptisch, of open. Ik voel dat heel snel aan. Maar ik heb niet snel zelf vooroordelen, omdat ik weet wat het is.”
“Ik had ook al 8 jaar dictie gevolgd. Mijn dictielerares zei: ‘Doe dat niet. Wacht daar mee. Als je écht wil spelen, ga je dat ooit doen. Het zijn nu cruciale jaren. Het is zo’n moeilijk leven als acteur. Zoek beter iets anders. Als je dan nog de kriebel voelt, dan moet je er echt voor gaan. Als het er in zit, komt het er wel uit. De goesting, de drang om te spelen.’ Mijn tegenspeler in Licht had ook van alles gedaan voordien. Hij is ook pas op zijn 27^ste naar de acteursschool gegaan. Hij is een grote ster in Duitsland geworden, een fantastische acteur. Ik vond dat eigenlijk wel een schoon verhaal. Hij heeft me dat op de set verteld. Ik voelde tijdens Licht: ‘Ik kom hier iets te kort.’ Zoals een zanger die hoge noten kan halen. Als je niet getraind bent in je stem, kan je dat niet. Ik zag mijn tegenspeler en dacht: ‘Die kan iets wat ik niet kan.’ Het gemak waarmee je de setting aanpakt, een blik. Het métier. ‘Ik moet dat ook doen. Het is tijd’, dacht ik. En toen ben ik naar Londen gegaan.”

Zoals ik vermoedde: je bent naar Londen gegaan aan de Mountview Theatre om in te halen wat je op 18 nog niet kon of wilde doen.
Vanthielen: “Ja. Maar ik heb het niet als ‘inhalen’ gezien. Ik heb nooit spijt gehad dat ik eerst vier jaar TEW gedaan heb. Ik had in die periode ook een fantastische relatie met mijn vader. Hij is economist.”

Hoe was het leven in Londen?
Vanthielen: “Fantastisch. Vergelijkbaar met de periode van Licht, ja. Ik ben heel Angelsaksisch ingesteld. Londen was mijn sabbatical. Terug naar mijn 18 gaan. Want ik was al van mijn 16 professioneel aan het werken. Ik herinner me nog het moment dat ik de brief kreeg waarin stond of ik al dan niet aangenomen werd voor de opleiding aan Mountview Theater. Dat was zoals de Lotto winnen. Ik zei aan Karl Symons (haar toenmalige partner, MS): ‘Dit maakt een wending in mijn leven. Ik ben 25 en ga een jaar in Londen wonen.’ Een ongelooflijke verandering. Zoiets heeft ook invloed op je relatie. En toen las ik in de brief dat ik aangenomen was. ‘Ik ben aangenomen maar ik moet het niet doen hè,’ dacht ik. ‘Maar ik wil wel héél graag.’ Wel puur als investering in mezelf. Ik wou die input krijgen van een acteerschool. En dan wel zien wat ik er mee deed. Ik ben ook heel blij dat ik al wat ouder was. De raad van mijn dictielerares in gedachten. En omdat ik het later gedaan heb, had ik ook de tijd, de middelen en het geld om het in Londen te doen, waar ik totaal onbekend was. Dat heeft me heel veel deugd gedaan.”

Je doet altijd lyrisch over Licht en de drie maanden dat jullie tijdens de opnames op Spitsbergen verbleven. Nog steeds?
Vanthielen: “Ik ben vorig jaar terug naar Spitsbergen geweest. Ik was benieuwd wat dat ging doen met mij. Want ik heb altijd gezegd: ‘Ik ga daar niet terug heen. Ik heb schrik dat dit afbreuk doet aan mijn herinnering.’ Maar nu kon ik met Greenpeace meegaan op missie. We zaten ook in de regio Spitsbergen, maar niet alleen op dat eiland. Ik heb er een Australiër terug gezien. Zalig. Een zeer enthousiast weerzien, na zoveel jaren. Hij was niet veranderd. Hij is nu een heel grote BBC-producer van natuurdocumentaires, onder meer ‘The Frozen Planet’. Zeker, ik was aangedaan om in Spitsbergen terug te zijn. Maar ik kan niet zeggen dat dit emoties opriep.”

De mythe is niet doorprikt?
Vanthielen: “Nee. En ik ben er ook wel blij om. Net zoals verdriet slijt, zijn er ook schone herinneringen die slijten. Maar die herinneringen zijn er nog altijd. En ik heb het gevoel dat die in een vakje zitten. Dat deurtje is nu wel dicht. Ik heb er me nooit aan vastgeklampt. Of ik ging niet andere dingen die ik meemaak, toetsen aan die fantastische drie maanden. Ik blijf dat niet wakker houden. Ik heb een doos vol herinneringen aan die periode. En ik heb die doos nooit meer open gedaan. Ik weet wel wat er in zit. Dagboeken, bepaalde foto’s. Er was een enorme liefde voor elkaar – al klinkt dat verschrikkelijk commune-achtig. We leefden in heel ruwe, extreme omstandigheden en waren op elkaar aangewezen. We leefden in een kleine kamer, zoals een student. Iedereen maakte dingen mee. Er was geen afleiding. Internet bestond nog niet, er was geen tv of radioverbinding, geen wegen en uiteraard auto’s. De ene is doodmoe, iemand anders kreeg heimwee, bij een ander kwam een potje uit het verleden boven dat tot dan gedekt was gebleven, sommige mensen stelden hun relatie in vraag.”

Als iedereen dingen meemaakte tijdens die periode, zoals je zegt, wat heb jij dan meegemaakt?
Vanthielen: “Niets. Ik had er me op voorzien: veel boeken en zo. Ik had ook al vijf jaar het reisprogramma Go2! achter de rug. Crisissen heb ik er niet gehad maar heb er ook geen één van mijn boeken gelezen. Ik heb genoten van elke minuut.”

Klopt, maar dat was met jouw toenmalige partner Karl Symons.
Vanthielen: “Ja. Maar veel relatie is er niet op dat moment, als je samen in het buitenland aan het werken bent. Dan ben je vooral collega’s van elkaar. Romantiek is dan ook heel ver weg, kan ik je verzekeren. Mijn relatie is daardoor ook gestrand – één van de redenen. Maar nee, ik heb niets meegemaakt in Spitsbergen. Wel veel rond mij gezien. En ik was diegene die de spirit er inhield, mag ik wel zeggen.”

Had je Licht niet gedaan, waren jouw rol in Aspe en jouw latere acteercarrière er dan geweest?
Vanthielen: “Nee. Ik denk niet dat ik zonder Licht de beslissing had genomen om naar Londen te gaan. Dan had ik dat potje dichtgelaten. Dat is waar, je zegt dat nu. Mijn leven had er heel anders uitgezien. (lacht) Wellicht was ik dan ook met Karl getrouwd en hadden we kinderen. En dan waren wij dan waarschijnlijk later gescheiden. Ik heb mijn eigen relatie in vraag gesteld. Omdat ik heel jong was. ‘Ik moet nog kunnen vliegen in mijn leven’.”

En wat zou het professioneel geworden zijn?
Vanthielen: “Ik weet het niet. Ik denk dat ik misschien eerder de journalistieke richting was uitgegaan. Dan was dat proces dat ik nu voel, sneller gestart. Ik zie me nog bij Mike (Verdrengh) en Guido (Depraetere) zitten, op hun troon. ‘Wat wil jij met die studies doen? Meen jij dat, of is dat window dressing?’ Zo van: je hebt toch even unief geprobeerd. Zij hadden allerlei plannen met mij. ‘Wij willen weten in welke mate we jou vier jaar kunnen inschakelen.’ Daardoor heb ik alleen maar omroepwerk gedaan. Alleen dat was te combineren met mijn studies.”

ALLESETER

Je hebt ooit eens gezegd: ‘Ik ben een alleseter.’ Je doet omroepwerk, veel liveshows op tv, acteerwerk. Is jouw honger gestild na al die jaren?
Vanthielen: “Nee. Maar ik zit nu van andere walletjes te eten. Naast mijn werk doe ik ook veel bedrijfspresentaties. En ik vind dat fantastisch. De ene dag zit ik in de immobiliënsector, de andere dag in de IT. Deze week ging het dan weer over media en innovatie. Of ik ben bij een koekjesbedrijf. En elke keer denk ik: ‘En als ik nu hier was terechtgekomen als economiste?’

Toch altijd dan met jouw achtergrond in het achterhoofd?
Vanthielen: “Nu denk ik daar minder aan. Maar vroeger dacht ik: ‘Ik heb nog altijd dat diploma. Misschien moet ik daar ooit iets mee doen.’ Je vroeg daarnet: ‘Wat als Licht er niet was geweest?’ Ofwel was ik in de journalistiek gegaan, ofwel was ik voor een ontwikkelingsorganisatie beginnen werken. Het intrigeerde me al tijdens mijn studies waarom bepaalde landen die heel vruchtbaar zijn en grondstoffen hebben, toch arm zijn. Na mijn eerste kandidatuur ben ik op reis gegaan naar India. Dat heeft me heel erg aangegrepen. Zoveel armoede. Ik heb iemand zien sterven op straat. Als ik mijn keuzevakken mocht samenstellen, heb ik altijd iets met ontwikkelingssamenwerking gekozen.”

In India heb je Moeder Teresa ontmoet. Hoe was dat?
Vanthielen: “Ik heb haar vijf minuten gezien. Dat ik haar kon ontmoeten, is omdat zij een leerkracht goed kent waar ik in het humaniora les van heb gekregen. Moeder Teresa heeft iets gezegd dat ik tot op vandaag in mijn achterhoofd hou. Ik doe veel voor goede doelen. En zij zei tegen mij: ‘Het is heel vriendelijk en lief dat je hier komt helpen. Net als de vele anderen die ons komen helpen. Maar er zijn ook in jullie eigen land mensen die jullie steun nodig hebben, mentaal of financieel. En dat wordt over het hoofd gezien. Mensen zouden beter eens in hun omgeving rondkijken.’ Dat is een ongelooflijke waarheid. Ouderlingen die vereenzamen. Alleenstaande moeders die niet rondkomen. De kinderarmoede is gigantisch aan het stijgen.”

Je hebt al meer dan 60 landen gezien en bent naar eigen zeggen wat verzadigd. Je reist niet vaak en graag meer, las ik. Vind je dat niet jammer?
Vanthielen: “Nee. Ik heb meer reizen gedaan dan mensen in een heel leven. Als mensen één grote reis in hun leven maken, kom je soms niet toe. Ik heb echt overal gezeten. In elk continent. Niet in elk land uiteraard – er zijn er bijna 200 in totaal. Ik ken ook maar een bepaalde streek van een land. Maar ik heb jàren niet gereisd.”

En geen zin meer gehad na Go2! om nog eens een reisprogramma te maken?
Vanthielen: “Nee. Als dat nog maar ter sprake komt tijdens een brainstorm, zeg ik: ‘Leuk idee. Doen we niet.’ (lacht) Niet omwille van het reizen. Maar omdat het meer van hetzelfde is. Toen was Go2 vernieuwend. Nu kan je niet meer vernieuwend zijn in een reisprogramma.”

Op basis van welke criteria kies jij welke programma’s je wil presenteren?
Vanthielen: “Ofwel boeit het mij enorm qua inhoud. En als het mij inhoudelijk niet boeit, kijk ik naar de technische aspecten. Is het een uitdaging qua job? Het gaat live. Het zal op locatie zijn. Ik moet heel veel verschillende dingen toepassen, interviews, met of zonder autocue.”

Dus affiniteit met een programma moet er niet altijd zijn?
Vanthielen: “Nee. Ik ben daar eerlijk in. En heb er ook geen problemen mee om dat te zeggen. Ik ben een presentatrice. Dat is mijn job. Ik moet niet altijd dingen doen die me zelf super interesseren. Ik ben niet van nature uit in alles geïnteresseerd.”

In voetbal bijvoorbeeld.
Vanthielen: “Dat is niet mijn ding. Maar ik vind het wel interessant om me daarin in te werken. De show van de Gouden Schoen is heel tof. Maar ik dacht niet ‘wie gaat hem winnen?’ Daar lag ik nu echt niet wakker van. (lacht) Die show moet goed zijn, met goede vragen, het moet vooruit gaan, als er iets mis loopt wil ik dat ze op mij kunnen rekenen. Dat is spelen, dat is leuk, adrenaline. Ik doe heel graag live, hè.”

Hoe zie je voor jezelf de verhouding tussen acteren en presenteren?
Vanthielen: “Het één sluit het ander niet uit. Acteren is arbeidsintensiever. Een draaidag is vaak 10 uur. Vooraf en nadien ook nog schminken. Het presenteren is veel geconcentreerder. Acteren is ook veel wachten. Daar heb ik het moeilijk mee. Ik ben veel te actief en ongeduldig. Herbert Flack zegt heel vaak: ‘Take it easy.’ Het voordeel is: ik ken het leven van Herbert door en door en hij het mijne. (lacht) Herbert is heel open. En ik ook. Ik heb niet zoveel taboes waar niet over gesproken mag worden. Ik ga nu terug spelen in de laatste reeks van Aspe. Ik heb mijn draaidagen doorgekregen. Ik dacht efkes terug te komen, maar het is toch nog veel werk. Aspe draai ik nog tot november. Het wordt nu wel tijd om in een nieuw acteerproject te stappen. Ik ben er mee bezig. Het wordt een reeks. Maar ik mag er nog niets over zeggen. Zelfs de zenders weten het nog niet.”

Je engageert je voor het burgerinitiatief G1000, je hebt op latere leeftijd Politieke Wetenschappen gestudeerd, bent begaan met het klimaat. Zoek je tegenwoordig meer diepgang?
Vanthielen: “Voordien was dat ook wel het geval. Maar de tango heeft verschillende jaren van mijn leven opgeslokt. Ik heb in die periode ook een paar theaterstukken gedaan. Die studie ‘Vergelijkende en Internationale Politiek’ gaf een grote bevrijding. Ik had er de tijd voor, ik had er het diploma voor en ik had een universiteit in mijn hof (in Leuven, MS). Ik zat daar omdat ik er echt in geïnteresseerd was. En ik kreeg proffen met heel veel realiteitszin. Achteraf gezien ben ik een beetje ontgoocheld in de richting TEW. Het was misschien iets te theoretisch.”

Maar voor sommigen lijk je twee gezichten te hebben. Er is de mediafiguur, en tegelijk de maatschappelijk geëngageerde vrouw.
Vanthielen: “Ik heb er altijd voor gevochten dat entertainment geen vies woord is. Mensen die intellectueel werk doen, hebben ook graag entertainment en consumeren dat ook. ‘Sterren op de dansvloer’ vind ik daar een heel schoon voorbeeld van. Ik ben heel trots op dat programma. Ik presenteer het, probeer dat met wat klasse te doen, in het programma is livemuziek en zit ook de boodschap ‘als je hard werkt, kan je iets bereiken, alleen misschien niet vanaf de eerste dag.’ Daarnaast kan je ook met inhoud bezig zijn, over de wereld nadenken, een geëngageerd persoon zijn.”

Jouw zus heeft ooit op een Agalev-lijst gestaan toen ze 18 jaar was.
Vanthielen: “Inderdaad. Je bent goed geïnformeerd. Ze heeft veel stemmen gehaald en had het goed kunnen doen. Maar ze is na haar studies in Frankrijk gaan studeren, is in Parijs blijven hangen en heeft er haar man leren kennen.”

Heb jij het ook een groen gedachtegoed?
Vanthielen: “Absoluut. Eigenlijk altijd gehad. Het heeft niet zozeer met politieke overtuiging te maken. Maar meer omwille van mijn opvoeding. Mijn ouders hebben ons geleerd om zuinig te zijn. Niet te lang bellen, het licht niet laten aanstaan, niet langer dan nodig in de douche staan. Niet uit gierigheid, echt uit ecologische overwegingen. Mijn ouders zeggen dat heel vaak. Ik denk nu meer in kringloopgedachten. Ik koop nog altijd nieuwe dingen. Maar als ik het niet meer nodig heb, geef ik dat door. Kleren, boeken, gebruiksvoorwerpen. Ik heb niets te veel. Ik heb een heel kleine kleerkast. Ik geef die dingen direct weg. Hetzelfde met cd’s of dvd’s.”

Hoeveel keer heb je al naar Licht gekeken?
Vanthielen: “Eén keer, op de première. Nadien nooit meer. Ik kan er niet naar kijken. Ik had hem trouwens niet liggen. Ik ben meter van een groepje dat op expeditie is geweest naar Spitsbergen. En die hebben me als cadeau de dvd geschonken. Dus nu heb ik hem.”

Maar je wil niet kijken. Waarom niet?
Vanthielen: “Het is te lang geleden. Ik denk ook dat die film wat verouderd zal zijn en zo. Sowieso, als ik al naar mezelf kijk, is het met lange tanden. Naar ‘Sterren op de dansvloer’ bijvoorbeeld, om te kijken wat ik aan het doen ben, maar ik spoel veel door. Omdat ik al wat ervaring heb en omdat ik werk met mensen die wat jonger zijn, durven mensen me niet meer bijsturen. Dat is zo. Ik moet mijn eigen criticus zijn.”

GEEN KINDEREN

‘Ik ben een beetje zoals een tango: langs de buitenkant zie je een afstandelijke, beheerste en gestileerde dans, maar langs de binnenkant zit kolkende passie’. Weet je nog dat je dit ooit gezegd hebt?
Vanthielen: “Nee. Ik heb wel zo’n imago. IJskoningin en zo. Vooroordelen. Maar ik begrijp dat wel. Mensen zien maar wat ik op tv doe. Maar ik ben tegelijk rationeel en emotioneel. Enkele jaren terug was dat precies iets slecht. Terwijl het iets positief is. Ik ben stabiel en niet labiel.”

Je bent een prille veertiger. Je hebt geen kinderen. Nog niet?
Vanthielen: “Zal er niet meer van komen, hè.”

Een streep onder getrokken?
Vanthielen: “Ja. En dat is goed, het is oké. Ik zie dingen ook heel vaak in een grotere omstandigheid. Mijn leven loopt zoals het loopt, en ik heb het goed. En ik klamp me niet vast aan alles wat ik niet heb. Ik kijk vooral naar alles wat ik wel heb. Mijn leven is heel vaak averechts of in de andere richting gelopen. Ik heb prachtige projecten kunnen doen, was financieel onafhankelijk. Had ik mijn partner vroeger of op een ander moment ontmoet, had ik misschien wel kinderen gehad. Je kan niet alles in de hand hebben. En zeker, in de allerlaatste plaats, heb je liefde niet in de hand. Dat kies je niet, en je kiest niet wanneer iemand je pad kruist. Je kan iemand ontmoeten, je denkt dat hij de man van je leven is, maar die blijkt niet vrij. Daar kan je toch niet bij blijven stilstaan?”

Maar ben je tevreden met hoe het verlopen is, ook in de liefde?
Vanthielen: “Ja, absoluut. Je begint altijd met verliefdheid en het eindigt altijd met tranen. Een relatie stopt niet zonder tranen. Ook al is het je eigen keuze geweest. Er is een verdriet en een afscheid. Maar iedereen in mijn leven heeft me wel iets bijgebracht. Daar ben ik dankbaar voor.”

Ben jij het bewijs dat je perfect gelukkig kan zijn zonder kinderen?
Vanthielen: “Tuurlijk, ja. Maar het is geen taboe meer. En daar ben ik wel blij om. Vroeger was het wel een taboe. Toen dacht ik: ‘Ik ga kinderen krijgen. Dat komt er ooit wel van.’ Maar nu is dat heel bespreekbaar. Ik kom ook mensen tegen, veel jonger dan ik, die zeggen: ‘Ik denk niet dat ik voor kinderen ga.’ Vroeger was dat meteen egoïstisch. Voor mij is het niet echt een keuze geweest. Ik dacht altijd dat ik kinderen ging krijgen. Maar mijn leven is anders gelopen, omdat ik niet de juiste partner op het juiste moment heb ontmoet. Ik kan nog altijd kinderen krijgen, het is een beetje ‘oud’, maar oké. Maar ik wil geen 60 zijn als mijn kind nog naar de unief moet gaan. Mijn zus heeft vier kinderen. Ik heb daar zo’n bewondering voor. Je doet zoiets ook niet onbezonnen. Kinderen zijn onredelijk. Je moet er heel veel geduld mee hebben. Ik heb dat nooit alleen willen doen. Ik heb nooit – en dat is wel een keuze geweest – een BOM moeder willen zijn. Als ik een kind wou, dan wel met een partner.”

Drink je nog altijd geen wijn of bier?
Vanthielen: “Nee. Ook dat gaat nooit meer komen. Nooit geproefd. Ik krijg het niet binnen. Ik drink wel – en dat is dan meteen sterke drank. Maar mijn lijf verdraagt geen alcohol.”

Jouw gezondheid zou inderdaad niet zo super zijn.
Vanthielen: “Ik heb niet zo’n sterke gezondheid, dat klopt. Heel weinig mensen weten dat.”

Hoe uit zich dat dan?
Vanthielen: “Vermoeidheid. Ik heb al heel veel geprobeerd, hoor. (lacht) Zou het ijzertekort zijn? Vitaminen? Sporten doet me wel goed. Dat geeft me heel veel energie. Nu, als we het over kinderen hadden: mét kinderen slaap je niet veel. Ik heb niet zoveel respijt. ‘Ik ga nu vijf dagen door doen, het doe een beetje pijn, maar ik ga door.’ Dat kan ik niet. Mijn lichaam zeg direct: ‘hopla, het bed in, jij.’ Het stuurt signalen uit dat ik echt niet meer kan functioneren. Ik val echt in panne, of ik word ziek. Dat vind ik wel heel erg. Want als je oververmoeid bent, voel je je heel slecht. Terwijl je mensen rond je ziet die wel door kunnen gaan.”

Hoe los je dat dan op?
Vanthielen: “Ik sta soms op een parking en rust tien minuten uit. En dan kan ik er weer tegen aan. Gelukkig kan ik mijn agenda zelf regelen. Het voordeel van een werk hebben waar geen prikklok is, bij wijze van spreken.”

Wat mogen we op je grafzerk schrijven?
Vanthielen: “‘Meer was er niet uit te halen’.”

Beluister hier een kort interview-fragment met Francesca Vanthielen.

Foto’s VTM persdienst: 

[Show slideshow]