We krijgen meteen een staaltje van het handelsmerk van Jacques Vermeire. Wanneer de fotograaf de komiek vraagt om enkele gekke bekken te trekken, antwoordt die: “Geen probleem, houd je fototoestel maar klaar. Wanneer je ‘start’ zegt, zal je eens wat meemaken.” Waarna zich even later een smoelenspektakel zonder weerga voltrekt. Pas wanneer we recht gekrabbeld zijn uit de deuk waarin we lagen, kan het interview starten.
Vlaanderen kent hem als de sympathieke ambtenaar Jean De Pesser en brullende brocanteur Fernand Costermans. Jaak Van Assche heeft er vrede mee. Hij acteert graag en goed voor een publiek “dat volkse humor weet te waarderen, liever dan voor de baronnen van het theater”. Volks is hij, en volks was hij. Als kind, toen hij door zijn vader werd aangespoord om het gemeenschapsleven te ontdekken. Als jonge twintiger, toen hij als amateur de neerbuigende blikken van professionele acteurs uit het theater haast kon voelen. En in Bonheiden als politicus voor N-VA – eerst als schepen, daarna als fractieleider –, die nog steeds graag cafés afschuimt en er de stamgasten bij voornaam kent.
Hij groeide op boven de platenzaak annex muziekwinkel van zijn (zeer muzikale) ouders. Op zijn 15de stond hij samen met Toots Thielemans op een podium. En hij studeerde notenleer-muziekgeschiedenis aan het Conservatorium. Qua ‘predestinatie’ kan het tellen. Het leven (en lijden) van muzikant en producer Jean Blaute.