“Het moet echt de moeite waard zijn om met twee te zijn, anders ben ik liever alleen.” Privé is cabaretier Raf Walschaerts naar eigen zeggen een ‘mono-man’. Professioneel vormt hij al meer dan 25 jaar een duo met zijn broer Mich. “Een voorstelling van Kommil Foo is de sfeer op een koffietafel na een begrafenis, maar als iedereen al vijf pinten op heeft.”
‘Het talent druipt er in dikke druppels van’, zingt Wannes Cappelle in ‘Ploegsteert’. Het lied gaat over de betreurde wielrenner Frank Vandenbroucke. Zelf loopt de frontman van Het Zesde Metaal ook over van talent. Een gesprek – in het Nederlands – met een klasbak uit West-Vlaanderen. Over de verwantschap tussen IJslands en West-Vlaams, een hipp(i)e vader en kunstenaars aan de dop.
“Op een manier leef ik in een luchtbel. Ik negeer gewoon de wereld. Ik ben in mijn schrijfzone, of ik ben volledig los. Dat is eigenlijk geen goed gevoel. Misschien is dat een tijdje leuk. Maar het is te egoïstisch.” En toch is Jamie Lidell zeer charmant. De Britse muzikant en soulartiest ‘opent zich voor jou’. Oprecht en uitgesproken praat hij over perfectionistisch zijn, de druk die zijn ouders hem oplegden, drugs nemen, de obsessie voor geluid, zijn depressie, de bewondering voor Prince en Michael Jackson, en amper geld hebben.
Hij groeide op boven de platenzaak annex muziekwinkel van zijn (zeer muzikale) ouders. Op zijn 15de stond hij samen met Toots Thielemans op een podium. En hij studeerde notenleer-muziekgeschiedenis aan het Conservatorium. Qua ‘predestinatie’ kan het tellen. Het leven (en lijden) van muzikant en producer Jean Blaute.
Geschiedenis was zijn dada, archeoloog worden een jongensdroom. Tot zijn verbazing slaagde hij voor het ingangsexamen van de toenmalige BRT. Vanop zijn stoel als anker van Terzake analyseert Lieven Verstraete de wereld. “Ik geloof in zo objectief mogelijke journalistiek.”