“In de klas luisterde iedereen naar wat de lesgevers zegden, en ik dacht er vaak het mijne over.” De student werd professor, de professor werd rector – en tussendoor ook even politicus. Maar als er één constante karaktertrek terugkomt in het leven van kerkjurist Rik Torfs, dan ongetwijfeld deze: “Ik ben een opposant, ik wantrouw de mainstream.”
Hij is al bijna tien jaar het uithangbord van zelfstandigenorganisatie Unizo. Al komt hij zelf niet uit een ondernemersnest. “En deels daardoor ben ik nooit ondernemer geworden”, zegt Karel Van Eetvelt.“Want thuis werd amper over ondernemerschap gesproken en als het er al over ging was het vooral over de (te vermijden) risico’s.”
Het werk van Lieve Blancquaert heeft naast een esthetische waarde ook vaak een maatschappelijk belang. Als fotografe zoekt ze sterke beelden. Als journaliste tekent ze sterke verhalen op. En als moeder leeft ze zich sterk in. “Ik ben heel erg betrokken bij wat er gebeurt met vrouwen en kinderen omdat het heel dicht bij mijn eigen problematiek ligt.”
Herman Brusselmans wordt verafgood en verguisd. De Mooie Jonge Oppergod van de Vlaamse Letteren (het zijn niet onze woorden) is van nature een nogal teruggetrokken, verlegen gast (alweer niet onze woorden). Wie de gevoelige Brusselmans wil ontdekken: even geduld tot aan de passages over zijn moeder en zijn vrouw slash ex-vrouw. Wie vooral de fel gebekte Brusselmans aan het woord wil horen: lees rustig verder.
“Op een manier leef ik in een luchtbel. Ik negeer gewoon de wereld. Ik ben in mijn schrijfzone, of ik ben volledig los. Dat is eigenlijk geen goed gevoel. Misschien is dat een tijdje leuk. Maar het is te egoïstisch.” En toch is Jamie Lidell zeer charmant. De Britse muzikant en soulartiest ‘opent zich voor jou’. Oprecht en uitgesproken praat hij over perfectionistisch zijn, de druk die zijn ouders hem oplegden, drugs nemen, de obsessie voor geluid, zijn depressie, de bewondering voor Prince en Michael Jackson, en amper geld hebben.