Een lang gesprek met boeiende figuren levert vaak nieuwe inzichten op. Een nieuwtje, een diepere inkijk in iemands gedachten, achtergronden bij een gekende gebeurtenis, een sappige anekdote.
Op deze pagina verzamelen we weetjes over de geïnterviewde personen. Verhalen die ook in het portret-interview zelf staan, maar hier in één oogopslag zichtbaar zijn.
Echte idolen heeft wielrenner Tom Boonen nooit gehad. Al hing er wel een poster van Miguel Indurain aan de muur. Tenminste van de ‘Espada’, de tijdritfiets van Indurain. “Ik tekende vroeger ook heel veel tijdritfietsen. Ik had een heel groot notebook. En ik tekende alle dagen van die heel futuristische fietsen. Ik heb die tekeningen zelfs nog liggen, denk ik. Mocht je die fietsen nu uitbrengen, breek je er direct het uurrecord mee (glimlacht).”
In de jaren voor Guillaume Van der Stighelen in de reclamewereld stapte, schreef hij elke dag, drie weken lang, naar zijn latere directeur van het reclamebureau McCann-Erikson. “Ik tikte elke dag een brief. Na 14 dagen kreeg ik dan toch een brief terug. ‘Als het de enige manier is om te stoppen met ons te bestoken, kom dan toch nog maar eens langs.’ Op dat tweede gesprek heb ik me echt voorbereid. Ik heb een tape laten maken door de BRT met alleen de credits, de eindgenerieken waar telkens mijn naam in kwam. Ik maakte ook een map met al mijn cartoons in de kranten. Op basis daarvan mocht ik een test doen en kon ik beginnen als art director of copywriter. Ik koos voor copywriter.”
Presentatrice en actrice Francesca Vanthielen bezocht al meer dan 60 landen. In India ontmoette ze Moeder Teresa, ze kon vijf minuten met haar praten. “Moeder Teresa heeft iets gezegd dat ik tot op vandaag in mijn achterhoofd hou”, vertelt Vanthielen. “Ik doe veel voor goede doelen. En zij zei tegen mij: ‘Het is heel vriendelijk en lief dat je hier komt helpen. Net als de vele anderen die ons komen helpen. Maar er zijn ook in jullie eigen land mensen die jullie steun nodig hebben, mentaal of financieel. En dat wordt over het hoofd gezien. Mensen zouden beter eens in hun omgeving rondkijken.’ Dat is een ongelooflijke waarheid.”
Ivan De Witte, voorzitter van voetbalclub AA Gent en gewezen preses van de Profliga, is in zijn jonge jaren zelf voetballer geweest. Een rechtsvoetige pocketspits bij FC Moortsele, in 4de provinciale. “Wat ik me herinner en wat de trainers en supporters vertelden, was dat ik heel snel was en een heel goede center had. Ik scoorde zo’n acht doelpunten per seizoen. Op het vlak van trainingen volgen was ik geen goed voorbeeld. En dan op zondag toch spelen… Ik had praktisch altijd mijn plaats in de ploeg, ook al miste ik wel eens een training. Ergens moet ik toch wel een toegevoegde waarde gehad hebben. Vooral door die snelheid. Ik heb de 100m gelopen in 10.30.”
Tennislegende John McEnroe was 8,5 jaar toen hij zijn eerste tennisracket kreeg. “Maar als kind speelde ik pingpong – wij noemen het pingpong in plaats van tafeltennis. Ik heb goede ervaringen met die sport. Zoals je je kan voorstellen, had ik meer dan één pingpongpalet nodig. Want soms geraakte ik een beetje gefrustreerd. (grijnst) En ze zijn zo makkelijk om te breken. Makkelijker zelfs dan de oude houten tennisrackets.”
Oud-basketbalspeler Tomas Van Den Spiegel heeft onder andere gespeeld en gewoond in Italië, Spanje en Rusland. Hij noemt zichzelf een ‘wereldburger’. “Ik zou echt niet in de verste verte in de buurt komen van wie ik vandaag ben zonder die toer gedaan te hebben in Europa en al die mensen te leren kennen. Uiteindelijk zijn wij hier maar een zakdoek groot. Ik merk dan nu nog meer, nu ik zo’n beetje publiek figuur geworden ben. Vlaanderen is zo klein. Hier gevormd worden, tegenover drie jaar in Rusland, vijf jaar in Italië, twee jaar in Spanje… dat leert je zoveel meer. Als je me vandaag zegt ‘Zet morgen je valies klaar, want je nieuwe job is in Iran’ dan neem ik mijn familie mee en zijn we weg. We zijn echt niet gebonden aan enige grond of identiteit.”
In 2000 stond politicoloog Carl Devos op een sp.a-lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in Izegem. “Ik wilde manifest niet verkozen worden. Ik vroeg en kreeg een onverkiesbare plaats. Ik was eigenlijk een soort schijnkandidaat – waar ik tegen ben (lacht). Ik ging bewust niet naar de fotoshoot, omdat ik niet op de affiche wilde staan. Ik wilde gewoon niet in die campagne zitten. (geamuseerd:) Fotoshop bestond nog niet. Ze hebben toen mijn kop uitgeknipt uit één of ander tijdschrift. En ze kleefden me ergens achteraan, zonder respect voor de verhoudingen. Gevolg: als er één kop zichtbaar was, omdat die zeer groot was, was het de mijne. Mijn plaats op de lijst was dus een soort ruil: ik mocht alles meemaken, als ik op de lijst stond.”
Met Patrick De Witte aka (pdw) verloor muzikant-producer Jean Blaute in februari 2013 een boezemvriend. De twee kenden elkaar al van begin de jaren ’80. “Al bij ons eerste contact hadden we een vibe“, vertelt Blaute. “Hij was jonge vliegende reporter voor Humo. Achteraf heeft hij mij verteld dat hij toch wel een beetje een fan was van mij. Hij vroeg aan Guy Mortier: ‘Is er al in Humo een ‘Humo sprak met Jean Blaute’ geweest?’ ‘Nee, wel Patrick, dit is jouw kans. Je bent muzikant, je schrijft goed.’ Om een lang verhaal kort te maken: het gesprek ging bij mij thuis door, we zijn enorm zat geworden. Dat interview heeft eigenlijk acht uur geduurd. Hij bleef maar noteren. Hoe hij is thuis geraakt, is altijd een raadsel geweest. Hij heeft het gesprek uitgeschreven – de vooropgestelde lengte van een ‘Humo sprak met…’. Maar Mortier las het en zei: ‘Dat is niet de bedoeling, zo’n zatteklap onder muzikanten’. Het is nooit gepubliceerd. Dat was dus mijn eerste kennismaking met (pdw). En of het interview nu verscheen of niet, dat kon ons geen fuck schelen.”
Jean-Pierre Van Rossem heeft een band met schrijver Hugo Claus. Dat zit zo. “In 1998 zat ik in de gevangenis in Brugge en om 7 uur ’s morgens is Hugo Claus de tekst van mijn roman ‘De nacht van de Nachtschade‘ komen buitensmokkelen. Claus had mij een brief geschreven: ‘U bent van alle schrijvers diegene die mij het dichtst benaderde als u meer zou schrijven.’ En dat is voor mij genoeg. De hele wereld mag zeggen ‘het trekt op geen kloten’. Moet dat vereeuwigd worden? Bah nee. Maar het feit dat die man daar aan dacht en dat hij toch de inspanning deed om om 5 uur ’s morgens op te staan en om dan aanschuiven tussen al dat krapuul om mijn manuscript buiten te smokkelen…”
In 2015 stopt acteur Wim Opbrouck als artistiek directeur van het NTGent. Is dat zoals een eindredacteur die af en toe nog eens een stuk maakt? Wim Opbrouck: “Ja, het is een goeie vergelijking. Voetballer en trainer is ook een goede vergelijking: speler-coach. Maar meestal speel je dan in derde klasse. Terwijl ik dit beschouw als eerste klasse, zelfs Champions League. Ik ben ook speler-scheidsrechter. Dat is een goed model, als er niets mis gaat. Maar intern is het wel moeilijk om je spelplezier te houden als je tegelijk op het fluitje moet blazen. Je kunt eigenlijk geen twee topjobs combineren.”
“Ze zeggen dat ik een goede radiostem heb. Een stem waarmee ik mensen kan boeien. ‘Alleen al je stem’, zeggen mensen me als ik bijvoorbeeld lezingen geef”, vertelt Boerenbond-voorzitter Piet Vanthemsche. “Of ik ook opmerkingen krijg over mijn uiterlijk? Ja. ‘Corrupt Vietnamees hangbuikvarken’ las ik eens op het internetforum van De Tijd. Toen ik overstapte naar de Boerenbond kwamen er wat negatieve reacties. En ik heb gebeld naar De Tijd. Met Vietnamees hangbuikvarken heb ik geen probleem. Maar het woord ‘corrupt’ moet er uit. Daar heb ik een probleem mee.”
Dwergacteur Chris Willemsen is heel toevallig in het acteursleven gerold. “Twaalf jaar geleden belde Louis Vervoort mij op, de dwergacteur uit onder meer ‘Fabian van Fallada’ en ‘Merlina’. Hij vroeg me of ik interesse had om mee te doen met evenementen, stoeten, opnames met meerdere dwergen. Op dat moment had ik geen andere job. ‘Waarom niet?’, dacht ik. Ik kan het altijd eens proberen. Zo heb ik me ingeschreven in castingbureaus. Ik ben nog bij de Vereniging voor Mensen met een Kleine Gestalte geweest. Daar zag ik hem af en toe eens. Voor de rest heb ik weinig of geen contact meer met hem gehad. Hij is ondertussen al een paar jaar niet meer actief, denk ik.”
De ouders van Terzake-presentator Lieven Verstraete waren allebei zeer actief bij de toenmalige CVP. Politiek was dan ook één van de gespreksonderwerpen aan tafel, zeker in tijden van verkiezingscampagne. “Ik herinner mij als 16-jarige dat Agalev opkwam”, vertelt Verstraete. “Het generatieconflict bestond er dan in dat ik heel ostentatief het partijprogramma bestelde van Agalev. Internet bestond toen nog niet. Je moest het programma bestellen. En ik wist: als ik het bestelde, zou dit binnenkomen en zou mijn moeder dat dan zien. Ze maakte zich daar toch zorgen over. Ik kreeg dan ook het partijprogramma van CVP in handen gestopt – om me toch op de goede weg te houden.
Ere-gouverneur Herman Balthazar heeft als professor Geschiedenis ooit een oud-premier klamme handjes bezorgd: Yves Leterme. “Blijkbaar is gebeurd wat meerdere studenten is overkomen”, vertelt Balthazar. “Leterme verwarde mij met professor Romain Van Eenoo. Een evidente verwarring voor mensen die weinig naar de cursus gingen en wisten dat daar op de vijfde verdieping een grote kale man rondliep. Leterme beweert dat ik toen onmiddellijk een kwaad telefoontje heb gedaan naar Van Eenoo en hem belachelijk heb gemaakt. Maar in alle eerlijkheid, ik weet het niet meer.”
Lynn Wesenbeek was 25 jaar lang één van dé VTM-gezichten. Het was Mike Verdrengh die haar carrière aan de Medialaan lanceerde. Leuk detail: als 9-jarige was Lynn verliefd op Timbal, de rol die Verdrengh speelde in de jeugdserie Keromar. “Keromar was dé jeugdserie op dat moment. Een verre voorloper van Mega Mindy. Keromar was zeer populair bij jonge kinderen. En via Popfoto kon ik sparen voor een foto van mijn idool Mike Verdrengh, zoals je nu foto’s hebt van K3. En dan zoveel jaren later… Mike Verdrengh die plots voor me stond, in levenden lijve. En waar ik ging mee samenwerken. Dat was zo irreël.”
Voluit heet ze Zohra Aït-Fath. De voormalige frontvrouw van 2Fabiola is een talenknobbel. Haar vader is Marokkaan, haar moeder Belgische. Ze zingt in het Engels en beheerst ook andere talen. “We spraken Arabisch met de papa, Frans op school en Nederlands met mama. En met mijn broer alles. (lacht) De drie talen door elkaar. Soms kwam dat ook uit luiheid. Als je een woord niet vond, gebruikte je een andere taal.”
Het leek wel de film ‘Silence of the lambs’, vertelt Alain Remue, diensthoofd van de Cel Vermiste Personen, over zijn stage bij het Amerikaans FBI. “Toen ik na die opleiding in Quantico terug kwam naar België, dacht ik: ‘Dat is Amerika.’ Serial killers, kinderporno, dat hebben we bij ons niet. We zijn daar drie maanden ondergedompeld in dat soort horror. Dan kom je hier en denk je: ‘Terug naar het echte leven.’ Dikke fout.” Enkele maanden later brak in België de zaak-Dutroux.
Ze heeft naar eigen zeggen “nogal wat mannelijke trekjes”. In het interview geeft vtm-nieuwsanker Cathérine Moerkerke een aantal treffende voorbeelden. “Die competitiviteit is eerder mannelijk. Het chaotisch zijn. Minder interesse in huishouden. Dat heb ik moeten kweken omdat ik kinderen heb. Een paar jaar geleden was eens een glas gevallen. Ik had dat gewoon in een hoekje geveegd. ‘Typisch jij’, vertelde een vriendin die het zag gebeuren. Strijken deed ik ook nooit. Ik wreef met mijn handen een beetje over de kleren.”
Zanger Tom Dice kan intussen leven van zijn muziek. “Maar ik mag het geld niet uit ramen en deuren smijten. En dat doe ik zeker niet. Mijn eerste job was het Eurosongfestival. Nadien kwam het geld binnen en ben je geneigd dat uit te geven. In het begin was het moeilijk om vooruit te denken. De klik om iets opzij te zetten is gelukkig op tijd gebeurd. Voor een optreden met band schommelt de gage tussen de 3.000 en 4.000 euro.”
In 2013 is het de 100ste editie van de Ronde van Vlaanderen. Ook voor de Zwitserse wielrenner Fabian Cancellara is dit een speciale verjaardag. “Een moment en een dag voor de geschiedenis. Toen ik een jonge wielrenner was, was deze koers altijd aanwezig. De jaren van Museeuw, Tchmil, Bartolli, Bortolami, Tafi waren geweldige tijden. En op een gegeven moment you join the club. En dan zijn de dingen anders. Dan schrijf jij de geschiedenis, sta jij in die boeken.”
Toen ik mijn moeder zaliger op mijn 24ste vertelde dat ik de zin van mijn leven gevonden had en me voortaan ging inzetten voor dieren, verklaarde ze mij onmiddellijk stapelgek. Ze zag me al met de clochards liggen onder de brug langs de Seine in Parijs. ‘Wablief, ben je nu helemaal zot geworden?’ En de tweede vraag: ‘Wat brengt dat op?’ Tja, daar had ik niet bij stil gestaan. Daar ging het mij ook niet om. Maar niets zou mij ervan weerhouden”. En dus werd Michel Vandenbosch dierenactivist en frontman van GAIA.
Radiopresentator Sven Ornelis schreef als jongen van 15 jaar een brief naar de toenmalige Russische leider Gorbatsjov en ontmoette hem een jaar later. “Ik was zeer geëngageerd op die leeftijd”, zegt Ornelis. “Ik ben later ook terechtgekomen in de Verenigde Naties voor de Jeugd en heb dat mee opgericht in België. Grappig, want ik zat op internaat met Vincent Van Quickenborne, een superintelligente gast. Die haalde waanzinnige cijfers. Maar was helemaal niet zo bezig met wereldvrede en Verenigde Naties voor de jeugd en zo. Had toen één van de leerkrachten een gok moeten doen wie in de politiek zou gaan, hadden ze vermoedelijk eerder aan mij gedacht en niet aan de toekomstige vice-premier.”
De Amerikaanse president Barack Obama is een filmliefhebber. Casablanca en de Godfather-trilogie behoren tot zijn favorieten. Soms daagt Obama’s entourage hem uit tot een quiz over The Godfather. ‘Wie neemt het geweer en schiet er mee in de tweede Godfather?’ En altijd kent hij het juiste antwoord’. Dat de president heel slim is, weet ook Arun Chaudhary, de videographer die Obama vier jaar lang als een schaduw volgde. “De president is zo slim om authentiek op vragen te antwoorden. In 2008 vroeg een tv-zender aan Barack Obama en Hillary Clinton wat hun favoriete tv-shows waren. Hij antwoordde ‘The Wire’ en andere programma’s die hij volgde. En Hillary Clinton rammelde gewoon de drie meest populaire shows af op de Amerikaanse televisie: CSI, American Idol en nog eentje.”
Bloemsierkunstenaar Daniël Ost heeft al met iedereen in onmin geleefd, behalve met zijn bloemen. Hij beseft dat hij al van in zijn jeugd een buitenbeentje was. Ook met zijn schoonfamilie liep de relatie zeer stroef. “Mijn echtgenote is toen buitengegooid door haar familie omdat ze voor mij koos. Ik kwam uit een café en dat zagen ze niet zitten. En mijn ouders dachten dat ik een homoseksueel was omdat ik altijd met die bloemen speelde.”
Componist en dirigent Dirk Brossé wilde bewust geen kinderen op de wereld zetten. “Je moet voor je kinderen een heel leven beschikbaar zijn. En dat is een verantwoordelijkheid die ik niet wilde nemen”, legt hij uit. Zijn werk, maar ook het vele reizen slorpt enorm veel tijd op. Ook bijvoorbeeld op dode momenten op de luchthaven schrijft Brossé muziek. “Als ik alle tijd optel die ik verlies door te reizen en te wachten, is dat beangstigend. Die tijd verliezen, kan ik me niet permitteren. ‘Echoes of silent voices’, mijn derde vioolconcerto, heb ik letterlijk geschreven op treinen, vliegtuigen, luchthavens.”
Na vier opeenvolgende verkiezingen slaagde Europees Commissaris Karel De Gucht er in om burgemeester te worden van zijn gemeente Berlare. Het is tot op vandaag de gelukkigste politieke dag van zijn leven. “Ik heb een emotionele band met Berlare en sterke historische banden met deelgemeente Overmere, mijn geboortedorp. Mijn oudst gekende voorvader, Marinus Baert, is gestorven in 1644 en is burgemeester geweest van Overmere.”
Jos Geysels (Agalev/Groen) heeft school gelopen in het jezuïetencollege van Turnhout. Hij schreef toen voor het schoolkrantje ‘Het Rode Neukertje’. Hij werd politicus, maar een bestaan als journalist had evengoed gekund. Geysels vindt het “een heerlijke job, heerlijke stiel, heerlijke uitdaging.” Toch is hij geen journalist geworden. “Niet alle dromen moeten waarheid worden.”
De tennisgeschiedenis had er anders kunnen uitzien. Björn Borg was meer fan van het tafeltennis, net als zijn vader. Toen papa Borg een tafeltennistoernooi won, koos hij als prijs een tennisracket. Die gaf hij aan zijn 8-jarig zoontje. Borg junior ging naar het dichtstbijgelegen tennisveld met enkele vriendjes. Zo kreeg de Zweedse tennislegende de microbe te pakken.
Journaliste Betty Mellaerts heeft voor radio, tv en krant God en klein Pierke geïnterviewd. Ooit had ze bijna Nelson Mandela te pakken. Bijna, want de voormalige Zuid-Afrikaanse president werd ziek. En toen was het momentum over. Mellaerts wilde niets verklappen aan de krant tot het interview met Mandela effectief had plaatsgevonden. “Toen de afspraak leek te lukken, was ik zo enthousiast dat ik het toch verteld heb. En dan – collega’s zijn eigenlijk concurrenten – was bij sommigen het leedvermaak groot. Terwijl ik dacht: shit, je weet niet half hoe dicht ik er bij heb gestaan.”